Genieten in het onderwijs
Recensie van juf Anita
Ik kwam met de serie ‘Stinkhond’ in aanraking dankzij een collega die het boek voorlas aan haar kleuters. Ik had daarvoor nog niet gehoord van deze serie, maar na de enthousiaste, meelevende reacties van de kinderen moest ik die boeken toch ook eens lezen. Daarom wilde ik graag Stinkhond in Parijs lezen.
Recensie door juf Anita en juf Ivette
Een tijdje geleden kregen we de vraag of we twee drukproeven wilden lezen van een nieuwe serie. De Ezelsoortjes-serie is door uitgeverij Luitingh-Sijthoff ontwikkeld voor beginnende lezers van ongeveer vijf tot acht jaar. Elk boek is een afgerond avontuur van zo’n vierduizend woorden, met achterin elk deel leuke extra’s. Ezelsoortjes worden geschreven door ervaren auteurs en nieuw, jong talent. Het voornaamste doel is leesplezier aanwakkeren én vasthouden. Wij denken dat dat met deze boeken zeker gaat lukken en voelden ons zeer vereerd om de drukproeven alvast te mogen lezen. Al snel ontvingen we ook de echte boeken en kregen we een nóg beter beeld.
Recensie van juf Anita
In het begin van mijn onderwijscarrière werkte ik op een school waar we iedere Kinderboekenweek
een schrijver op bezoek kregen. Ik denk dat het in 2005 was, dat de bezoeker van dat jaar een
schrijver was waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had… Hij vertelde onder andere over het
volgende boek waar hij mee bezig was. Het zou een boek worden waarin in een aantal verhalen
verteld zou worden over de geschiedenis van Nederland. Ik werd er enthousiast van, ik houd erg van
kinderboeken, maar kinderboeken waarin gebruik wordt gemaakt van de geschiedenis hebben bij mij
een extra warm plekje. Op dat moment kon ik niet weten dat er jaren later een hele serie zou zijn van
boeken waarin Arend van Dam steeds rondom een bepaald thema een verzameling verhalen schrijft
waarin dat thema uit verschillende boeken belicht wordt.
Recensie van juf Anita
Ik ben dol op prentenboeken. Ik kan er slecht tegen als mensen denken dat je na een bepaalde leeftijd ineens geen prentenboeken meer mag lezen. Je hoort nu vaak de term ‘rijke taal’, en daar kun je bij uitstek prentenboeken bij gebruiken. Ik gebruik prentenboeken overigens ook vaak om zelf te lezen voor die kinderen in groep 3 en 4 die al een heel hoog leesniveau hebben, maar voor wie de inhoud van leesboeken met een hoog niveau vaak nog niet passend is. Daarnaast hebben prentenboeken vaak een duidelijke boodschap wat ze heel bruikbaar maakt om iets aan te kaarten in de groep. Aaron Terhaar, tekenaar is nou echt zo’n boek dat juist niet geschikt is voor kleuters. Ik zou het zelf gebruiken vanaf groep 4, maar ook in mijn Unit 678 zou ik het kunnen gebruiken voor het bespreekbaar maken van dyslexie en over hoe het is om je anders te voelen dan de ‘standaard’.
Recensie van juf Anita
Het is zo gegroeid dat ik voor Juf Inger vaak de graphic novels en de historische verhalen lees. Gekke goden van de Olympus was me dan ook op het lijf geschreven. Toch moest ik nog even over een drempeltje stappen om aan het boek te beginnen. Ik ben groot fan van verhalen uit de Griekse mythologie en was bang dat deze misschien wel te ‘plat’ zouden worden in een uitvoering als deze.
Recensie van juf Anita
Mirjam Oldenhave is zo’n schrijfster waarbij je op voorhand al weet dat het een fijn boek gaat zijn. Zij
is natuurlijk vooral bekend geworden van de boeken over Mees Kees, maar ze heeft nog veel meer
boeken geschreven waarvan ik hoop dat ze in de boekenkast staan. Toen De scootmobiele eenheid langskwam om aan te vragen als recensie-exemplaar twijfelde ik dan ook niet. Dit boek wilde ik lezen.
